Sully

" Levenslessen van een bourgondier"

Hoewel ik een enorme liefde voor dieren heb was ik nooit eerder echt close met katten. Ik zorg graag en mijn karakter zoekt leven dat mij nodig heeft. Katten passen niet echt in dat plaatje en hoewel ik jarenlang ook voor katten heb gezorgd stonden ze niet nummer een op mijn verlanglijstje.

Een aantal jaren geleden kwamen ze in mijn leven, twee kater broers genaamd tommy en sully. Ik verhuisde naar de B&B waar ze al hun hele leven hadden doorgebracht. Je kunt dus wel stellen dat ze mij er uiteindelijk bij hebben genomen. Ik gaf hen eten en een keertje of vijftig per dag opende ik een deur waar een van de heren dan, op dringend verzoek, in of uit wilde. In de zomer zag ik hen nauwelijks, dan bleven ze buiten of sliepen in een van de kelders onder het huis. Ik was een tijdje in de veronderstelling dat ze daar muizen gingen vangen. De brokjes vonden echter gretig aftrek en ik vermoed dat ik naast Tom en sul ook de populatie buurkatten in stand hield.

Uiteindelijk werd het winter en tom en sul lieten zich steeds meer zien. Tom speelde in huis terwijl sully zich tegen mij aanvlijdde als ik op de bank zat. Langzaam kwamen ze meer in mijn leven en leerde ik hen beter kennen. Tommy als een echte kat, behoedzaam, niet gek op vreemden en dol op het vangen van jonge vogeltjes. Sully de kat die ervan droomde een hond te kunnen zijn. Sul kwam als je hem riep, ging mee wandelen met de honden, kwam aanrennen als ik op de wc zat voor een extra knuffel, kortom lief , eerlijk en aanhankelijk.

Nu heb ik nog tom noch sul ooit kunnen betrappen op het uiten van agressie naar mensen. Zelfs kleine kinderen die echt niet zachtaardig met ze omgingen werden door hen getolereerd. Tom ontweek ze zoveel mogelijk maar sul onderging het gewoon. En toch waren het geen doetjes. Het ontvlooien was een ramp en naar de dierenarts al helemaal een operatie.

De dag dat sul op 3 pootjes liep ben ik nooit vergeten. Sul was alles behalve een klager dus ik nam het serieus. Ik kon niets aan zijn pootje ontdekken dus vermoedde dat het wel een ontsteking zou zijn. Ik besloot er toch maar een bezoekje aan de dierenarts aan te wijden. Sul gewoon in een doosje doen bleek geen optie. Ik ging op zoek naar een reis kenneltje en ik toog naar wat ik de Harods of Besalu zou noemen, de Toko. De loods waar ik mijn paardenvoer koop maar ook water, zout, schoenen, planten, kippen en noem maar op. Eigenlijk kun je er voor alles terecht, als hij het niet heeft, dan bestelt hij dat gewoon. Ik dacht vandaag echt met lege handen naar huis te gaan maar wederom vond ik op de valreep mijn kenneltje.

Een uurtje voor de afspraak bij de dierenarts besloot ik mij maar te gaan voorbereiden. Ik had een afspraak om half acht s`avonds. Normale tijden hier in Spanje. Sul, die heerlijk op de bank was genesteld, voelde plots nattigheid en keek mij met uitdagende blik aan alsof ie wilde zeggen, kom maar op jij. Doorpakken el, hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen en dapper pakte ik sul die ik vervolgens onder zwaar protest in het kenneltje propte. Sul was het er helemaal niet mee eens en begon heel hard te mauwen, nou ja het leek eigenlijk niet eens op mauwen, meer een soort janken. Ik plantte hem naast mij in de auto en toog naar de dierenarts.

Dit was mijn eerste bezoek aan de dierenarts uit het dorp die ik had leren kennen bij het asiel in de buurt. De tarieven voor dierenartsen liggen hier nog hoger dan in Nederland dus ik verwachtte aan te komen bij een of ander luxe villa. Kon de weg ook niet direct vinden nadat de GPS mij had gebracht naar een armoedige wijk met kleine slecht onderhouden bungalows. Daar moest het toch zijn. Ik belde aan en ja hoor, ik herkende haar direct. Ze bracht mij en de nog steeds klagende sully naar een klein viezig schuurtje wat later haar praktijk bleek te zijn. Het stonk en er zaten een paar parkieten in een kooitje.

Ook zij was onder de indruk van Suls geklaag en vroeg mij of hij wel aardig was. Normaal gesproken wel, was mijn antwoord maar op dat moment twijfelde ik ook wel even. Kennel open en daar kwam sul, precies zoals sul is, lief, aanhankelijk en heel stoer en hij besloot direct een aanval te doen op de parkieten. Het bleek inderdaad een ontsteking in de schouder, pilletjes, spuitje en sul gaf geen krimp. Ik moest 4 euro afrekenen!!! Begreep direct dat deze dame zich geen luxe villa kon veroorloven.

Sul was weer helemaal zichzelf. Maar later die zomer was Sul veel rond en om het huis. Zat iedere morgen aan het ontbijt en liet zich oppakken door de kinderen van de gasten. 1 familie in het bijzonder kon daar geen genoeg van krijgen en dan zag ik mijn sully onbeholpen hangen in de armen van een kind waarbij hij het hele erf werd rondgesjouwd. Sul werd oud en ik vroeg de familie hem ook zijn rust te geven.

Terwijl ik zag dat het minder met hem ging liet hij nog steeds alles over hem heenkomen, zelfs toen hij een enorme ontsteking in zijn kaak kreeg waardoor hij kilo´s afviel, bleef hij aaibaar. Nu was Sul een bourgondiër die niet voor niets iedere morgen aanschoof bij de ontbijttafel. Sul lustte vrijwel alles en mensen voeren nou eenmaal graag. Toen Sul ook het ontbijt opgaf, wist ik dat hij niet lang meer te leven had. Samen met de dierenarts hebben we nog van alles geprobeerd om hem erbovenop te krijgen. Maar uiteindelijk gaf hij het zelf op. Het hoefde niet meer. De arts kwam en die middag, toen alle gasten weg waren, hebben we Sul in laten slapen. In zijn mandje heb ik hem begraven naast zijn grote vriend Roef.

Sul verdiend een plekje tussen mijn dieren. Van hem heb ik geleerd hoe jezelf het leven in eigen hand moet nemen. Dat als je vriendelijk bent ook veel terug krijgt. Dat je moet genieten van het leven als een bourgondiër, ook al duurt het leven dan misschien iets korter als het leven van je op gezondheidsbeluste broertje Tom. Onze Tom is er namelijk nog steeds en houdt helemaal niet van ontbijt. Fijn dat Tom nog is, maar in mijn hart zal Sul er ook altijd nog zijn.