Sjaan is ziek

Nacht(hengst)merrie.

Als ik die bewuste morgen mijn wandeling ga maken met de honden en langs de wei van Sjaan loop zie ik hem op de grond liggen, bedekt onder een grote laag modder. Direct besef ik dat dit niet goed is en als ik naar hem toe loop staat hij niet op. Hij ademt zwaar en heeft duidelijk pijn. Koliek denk ik en ik hol naar huis om mijn dierenarts te bellen.

Binnen 20 minuten staat hij naast het paard dat ik met moeite omhoog heb gekregen en hij bevestigd mijn vermoedens. Inderdaad koliek maar met gewoon een spuitje kan hij dit niet oplossen. Hij hoort helemaal geen beweging in zijn darmen en dat wijst erop dat we te maken hebben met een maag torsie. De paniek slaat me om het lijf. Sjaan zal naar het ziekenhuis in Barcelona moeten om daar te worden geopereerd. Nog even geeft hij me hoop als hij zegt dat 10% van de paarden zich na een spierverslappende injectie beter zal gaan voelen. We moeten nog een uurtje wachten. Daar ben ik niet gerust op. De dierenarts vertrekt en ik vraag hem of hij alvast vervoer kan regelen en dat gaat hij doen. Een uur later zie ik geen verbetering en besluit actie te gaan ondernemen. Dorata moet uit de wei en naar de stal waar de andere paarden staan zodat ik voorkom dat ze uit zal breken. Mijn ex is daar aan het werk, ziet me aankomen en schiet te hulp. Ik bel de dierenarts die zegt dat het hem niet gelukt is om iemand te vinden die het paard kan vervoeren. Wel stuurt hij me adres en contactpersoon van het ziekenhuis. Het uur daaropvolgend ben ik wanhopig aan het bellen met mensen die een trailer bezitten, maar alle trailers zijn gek genoeg niet gekeurd en kunnen dus niet worden uitgeleend. Ik tref een vervoerder zonder vrachtwagen, eentje met pensioen, eentje die ziek is, eentje zonder tijd en na een tiental telefoontjes heb ik er een gevonden die wil rijden en die zegt direct te gaan komen. In alle consternatie vergeet ik te vragen waar hij vandaan moet komen zodat we 1,5 uur later nog steeds bij het paard in de wei staan. Deze is inmiddels plat gaan liggen en ik hoor hem tandenknarsen van de pijn. Ik bel de vervoerder en die is bij Olot. Dat betekent nog een half uurtje wachten en ik ben op van de zenuwen want iedere seconde telt.

Als de transporteur uiteindelijk aankomt en uitstapt, hijst hij eerst doodkalm zijn broek op, snuit zijn neus in zijn handen en vraagt waar de papieren van het paard zijn. Ik geef aan dat we haast hebben maar hij gaat niet zonder papier dat ik vervolgens zo snel mogelijk in huis ga halen. 10 minuten later zijn we op weg naar het ziekenhuis maar de goede man moet eerst nog ff tanken. Mijn ex en ik rijden met een andere auto voorop. Op de snelweg rijden we 80 en als ik eindelijk wat ben gekalmeerd zakt de vervoerder terug naar 40 kilometer per uur. Mijn ex en ik zuchten. Terwijl de GPS aangeeft dat we nog maar 10 minuten van het ziekenhuis verwijderd zijn gaat de telefoon. De vervoerder geeft aan te moeten stoppen omdat het paard niet meer kan van de pijn. We stoppen bij een tankstation en de vervoerder zegt dat het dier een pijnstiller nodig heeft. Ja die hebben we niet zeg ik hem en ik maan hem zo snel mogelijk door te rijden naar het ziekenhuis omdat er geen andere optie is. Uiteindelijk ziet hij dit ook in en stapt weer in zijn auto. De laatste 2 kilometer zijn een hel, we rijden nog slechts 30 km per uur maar uiteindelijk komen we aan bij het ziekenhuis.

In mijn hoofd had ik visioenen van een luxe stallencomplex, riante boxen en traumateam dat mij en het paard zou staan opwachten waarna het team zich direct zou ontfermen over mijn hele zieke paard. Over een zeer slecht begaanbaar zandweggetje zijn we gearriveerd bij een oude damwandprofiel schuur en er is niemand te bekennen. Na 10 minuten komt er een mollige juffrouw onze kant oplopen en ze sommeert mij het paard uit de trailer te halen. Terwijl ik dat vervolgens doe, brult hij naar de andere paarden waardoor men het idee krijgt dat het allemaal wel meevalt met de koliek. De juffrouw spreekt nauwelijks en ik volg haar naar een box waar Sjaan in gaat. Hij wordt op verschillende manieren onderzocht. Uiteindelijk gaan ze zijn darmen doorspoelen maar behalve water komt daar niets uit. Ik heb niet helemaal door wat het beroep van de juffrouw is maar uiteindelijk blijkt dat we nog moeten wachten op de chirurg. Deze komt een kwartiertje later en zegt mij dat ik me niet zoveel zorgen moet maken omdat het er niet zo slecht uitziet maar ik voel me niet gerustgesteld. De juffrouw kijkt me minachtend aan. Inmiddels is het 5 uur en we hebben de hele dag nog niet gegeten. Sjaan krijgt medicatie en we moeten wachten of dit resultaat oplevert. Wel moet ik direct even tekenen voor de kosten van alle behandelingen waarmee ik toestemming geef voor duizenden euro's. Als ik dan ook nog even een behoorlijk aanbetaling doe, verschijnt er voor het eerst een lachje op het gezicht van de juffrouw

Koliekoperatie

Ex en ik moeten wachten op de inwerking van de medicijnen en besluiten even wat te gaan eten in een naburig dorp. Als we wat tapas hebben besteld gaat de telefoon. Het is de chirurg. Het gaat niet goed met Sjaan en hij moet onmiddellijk worden geopereerd. Terwijl de operatie in gang wordt gezet gaan we weer terug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zie ik mijn mooie paard op de operatietafel liggen, we mogen door een raampje meekijken maar ik weet niet of ik dat wel een goed idee vind. Mijn ex vind het fascinerend en is niet bij het raampje weg te slaan. Er hangt een grote poster met daarop een tekening van de anatomie van het paard. Gedurende de hele operatie die maar liefst 5 uur in beslag neemt, is mijn ex aan het analyseren hoe het spijsverteringskanaal van een paard in elkaar zit en welk probleem sjaan daarin precies heeft. Als de gemoederen wat zijn bedaard zegt hij dat hij de volgende keer zelf de operatie kan doen en dan voor de helft van het geld. Het maakt ons aan het lachen. Inmiddels zijn er meer mensen in het ziekenhuis en allemaal staan ze voor het raampje. Ik ben allang afgehaakt nadat bij de buik incisie alle darmen als pus uit zijn buik sprongen. Net als ik een kop koffie heb gekregen komt de chirurg naar buiten om mij uit te leggen wat hij heeft ontdekt. Sjaan heeft een verstopping in zijn darmen en hij denkt dat hij dit wel kan oplossen. Er valt een gewicht van mijn schouders en voor het eerst heb ik hoop. De sfeer wordt er ook wat luchtiger door en op een bepaald moment komt een van de artsen op zijn blauwe sloffen naar buiten, banjert naar de WC en gaat weer terug de operatiekamer in. Ik zie de ex raar kijken maar besef niet waar dat over gaat. 10 minuten later komt een andere arts op dezelfde blauwe sloffen uit de operatiekamer, loopt naar buiten de modder in om vervolgens weer op dezelfde sloffen de operatie te gaan voorzetten. “das toch raar, zegt de ex nu, tegen een werkneemster van het ziekenhuis. “is het niet de bedoeling dat die sloffen schoon blijven” De dame weet niets te zeggen, bloost en probeert onhandig met een verklaring te komen. Ex lacht en zegt “maakt me allemaal niet uit hoor maar ik wil nu wel een fikse korting". De dame vind het alles behalve grappig.

De operatie van Sjaan is geslaagd, het is inmiddels 10 uur en we zijn allemaal moe Sjaan wordt van de operatietafel getakeld en overgebracht naar de uitslaapruimte. Nu wil ik nog wachten tot hij ontwaakt en pas dan kan ik met een gerust hart naar huis. Hoe lang dit gaat duren kan niemand ons zeggen dat is per paard verschillend. Ex en ik gaan kniebuigingen doen en onze rug strekken want de hele dag staan gaat pijntjes geven Na 3 kwartier ligt het paard enorm te snurken en maakt geen aanstalten wakker te worden. Dat is een goed teken zegt de chirurg, poc a poc. Een half uur later is de situatie nog niet anders en ik vraag de chirurg of het wel goedkomt. Terwijl hij me antwoord hoor ik ineens het geluid van iets wat naar lucht hapt en ik vraag de chirurg of dit wel ok is. Hij snelt zich naar het paard en duwt opnieuw slangen in zijn neus zodat deze meer lucht krijgt. De chirurg vertrekt en ex en ik concentreren ons nogmaals op de anatomie van het paard. Dan horen we plots een enorm kabaal komen uit de uitslaapruimte. Ik kan niets zien maar er is een kleine opening waar mijn ex net doorheen kan kijken. Hij ziet het paard pogingen doen om op te staan waarbij hij van links naar rechts valt. Terwijl ik er als een zombie bijsta, gaat hij de chirurg halen die vervolgens wat woorden roept naar een hulp en niet lang daarna verdwijnen ze samen naar het paard. Sjaan is in paniek en dat is niet goed, hij word opnieuw in slaap gebracht en moet nog even verder slapen. We wachten weer een uur en nog een keer krijgt hij iets kalmerends. Het is 11 uur s´avonds en ex en ik zijn heel moe. Ik bedenk mij dat ik op dat moment niets meer voor hem kan doen en dat ik het voor even moet laten. We spreken af dat de chirurg me belt als sjaan in zijn box staat We gaan naar huis. 1,5 uur later rijden we de oprijlaan van het huis op en word ik verwelkomd door twee honden die de hele dag buiten hebben gezeten. Voor het eerst krijg ik een warm welkom van ze. Dan krijg ik ook telefoon uit Barcelona, Sjaan staat in zijn box en het gaat goed.

Herstel

De volgende morgen voel ik me niet heel energiek. Ex belt me wakker en ik zeg hem vandaag opnieuw naar de kliniek te gaan. Hij raadt het af maar weet ook dat dit aan dovemansoren is gericht. Nadat ik mezelf uit bed heb gehesen ga ik wandelen met de honden en voer mijn katten. Vervolgens ga ik naar stal om de andere 3 paarden hooi te geven en ik vertrek uiteindelijk richting ziekenhuis. Ik tref een doodziek dier, aan een infuus en met een muilkorf om. Hij reageert nauwelijks op mijn aanwezigheid maar hij leeft. Na een half uurtje zit zijn hele hoofd onder de roze lipstick en ik besluit hem met rust te laten en huiswaarts te keren. De dag daarop is de situatie enorm veranderd. De slangen zijn verdwenen, Sjaan kijkt op als ik binnenkom en de verzorger vertelt mij dat het heel goed met hem gaat. Een kwartier later komt de chirurg die voorstelt even met het paard naar buiten te gaan. Hij mag even zijn benen strekken en ondertussen wat gras knabbelen. Als ik buiten in de zon sta, voel ik me intens gelukkig en de arts vertelt mij nog even dat de kosten voor de operatie best meevallen omdat hij niet langer aan het infuus hoeft en goed herstelt. Om die reden besluit ik de dag erop een keertje niet naar Barcelona te rijden. Er moeten wat andere dingen gebeuren en die morgen stuur ik even een app naar de arts om te vragen hoe het gaat. Er komt niet direct een reactie en na een uurtje ga ik me weer zorgen maken. Pas 5 uur later piept de telefoon en heb ik antwoord van de arts. Sjaan had een terugval maar was nu weer ok. De volgende dag kom ik in het ziekenhuis en schrik ik van de conditie van het paard dat wederom aan een infuus staat. Sjaan bleek een verkleving te hebben gehad van het gras dat hij had gegeten. Zijn oogwit was donkergeel en ik had geen gerust gevoel waardoor ik de arts een bericht stuurde waarin ik mijn bezorgdheid uitsprak. Die avond realiseer ik me voor het eerst dat ik hem alsnog zou kunnen verliezen.

De dagen daarna sla ik geen bezoek meer over en zie dat Sjaan een beetje begint op te knappen. Als ik op een avond mijn andere paarden ga voeren zie ik dat mijn Dorata tot haar knieën in de modder staat en van het ene achterbeen op het andere wipt. Dat ziet er niet goed uit en ik besluit haar uit de wei te trekken. Als ik haar op stal wil zetten kan ze amper lopen en ik constateer dat ze pijnlijke achterbenen heeft die ook dik zijn. Ze staat nu in ieder geval droog, het is laat en ik zal het de volgende dag gaan bekijken.

Het is 6 dagen na de operatie als ik die dag weer bij het ziekenhuis aankom en word verwelkomd door de verzorger van de paarden die buiten een stal aan het schoonmaken is. Zijn hele gezicht lacht en ik vraag hoe het met de man gaat. Goed zegt hij maar met het paard nog veel beter. Hij volgt mij vervolgens naar de box van Sjaan en ik zie dat het paard bergen meer energie heeft. “Hij heeft vandaag voor het eerst een blij gezicht” zegt de man. Ik vond het prachtig verwoord want inderdaad ik zie het ook. Zijn gretigheid om te eten neemt ook toe en dat is hard nodig want het dier heeft inmiddels 150 kilo verloren. Het gaat de dagen daarna stukken beter en ik krijg bericht dat het paard weer naar huis mag. Na 10 dagen zieken huis halen we hem op, krijgen een heel rapport mee voor zijn nazorg en we zijn druk met het bestellen van speciaal voer en zaagsel voor in zijn stal. Sjaan moet zeker 1,5 maand binnen blijven, dan in een paddock en misschien wel nooit meer terug in de wei. Tanden zijn nog steeds het probleem bij het paard en vooralsnog weet niemand hoe we dat gaan oplossen.

. Revalidatie

Dan begint de revalidatie. Ieder dag 4 maal op stal, voer afwegen en klaarmaken. Klein stukje lopen met het paard en stal uitmesten. Het kost enorm veel tijd maar ik doe het met liefde. Sjaan wordt steeds drukker en heeft enorme honger. Na een week komt mijn dierenarts om de hechtingen te verwijderen en verband aan te leggen. Als hij arriveert en naar het paard kijkt zegt hij me dat hij geen spullen heeft om het paard op de juiste manier te verbinden dus zal hij de volgende morgen terugkomen. Ik heb er de balen van maar er zit niets anders op dan te wachten. Als ik de volgende morgen al vroeg op stal sta is het heel koud. Mijn handen en voeten tintelen en terwijl ik op en neer spring zie ik de klok langzaam verder tikken. Mijn dierenarts is te laat en ik word steeds kwader en als hij uiteindelijk komt zeg ik er iets van en vermoedelijk spreekt mijn gezicht boekdelen want er komen geen grapjes. We gaan direct naar het paard. Hij verwijdert het verband en gaat op zoek naar de nietjes. Die zijn wonderbaarlijk klein en metaalkleurig zodat het zoeken nog een hele klus is. “Weet je zeker dat alle nietjes eruit zijn” vraag ik hem, “anders hebben we dadelijk een ontsteking”. Hij wuift mijn vraag weg want we geven gewoon wat ontstekingsremmers door zijn eten. Ik ben er niet gerust op. Dan moet er een nieuw verband worden aangelegd en hij weet eigenlijk niet hoe dat moet. Hij zegt normaal gesproken ducktape te gebruiken in plaats van het loeidure verband dat de clinic gebruikt en dat hij dus in Girona moest halen. Ik denk dat ducktape inderdaad ook zal werken maar hij heeft nu het verband en ik zeg het hem samen te doen. We blijken niet zo kundig als de artsen van het ziekenhuis. Hier en daar hangen er wat losse flappen en het zit ook niet zo strak. Maar de wond zit dicht en we zullen over een week weer kijken.

De dagen daarop loop ik twee keer per dag een rondje met Sjaan waarbij hij steeds drukker wordt. Uiteindelijk zie ik dat er watten onder het verband uitkomen maar schenk daar verder geen aandacht aan. Een week later wordt het verband eraf gehaald en zit de boel nog dicht. Hier en daar plukt de dierenarts nog een nietje uit zijn buik, zegt dat alles goed is en gaat weg. Twee dagen later zie ik een hele dikke plek ontstaan op de plaats van de wond en ik vraag me af of dit de bedoeling is. Met de telefoon maak ik een foto en app deze naar de dierenarts. Oef zegt hij. Ik moet maar even contact opnemen met de chirurg die hem heeft geopereerd. Dat doe ik vervolgens per app. Ik krijg geen antwoord en ga hem bellen. “Nee dit is niet goed, de wond is gaan ontsteken en dat moeten we proberen te stoppen. Zo niet dan moet hij terug naar Barcelona om opnieuw te worden geopereerd. De dierenarts komt weer langs en herhaalt het verhaal over Barcelona. Ik zeg niets maar staar voor me uit terwijl ik in mijn hoofd sjaan weer op zijn rug zie liggen. Dat geeft mij veel pijn maar hem wil ik het al helemaal niet aandoen. De wond moet vervolgens een paar keer per dag worden schoongemaakt met water en zeep en vervolgens worden gedept met Betadine. Verder geven we antibiotica en dan moeten we er samen het beste van hopen. Hij mag niet meer de stal uit en wordt daar niet vrolijker van. Maar ik wil geen enkel risico meer lopen en hou me precies aan de richtljnen

Hij is weer terug!

Na weer een antibiotica kuur en het 3-maal daags schoonmaken van de wond is het vocht na 1,5 week weggetrokken. Ook de wond zit dicht. Sjaan moet voorlopig in zijn box blijven want teveel bewegen zou het herstel van de wond in de weg kunnen staan. Vrolijk wordt het paard er niet van, hij staat te stuiteren en ook Dorata is hierdoor verplicht op stal te blijven. Sjaan heeft enorme honger en bijt driftig in zijn metalen voederbak. Ik besluit de chirurg te bellen met de vraag of sjaan misschien wat gras of hooi mag eten maar dat raad hij ten stelligste af. Hij heeft geen kiezen om dit fijn te malen, wel mag ik hem de dubbele hoeveelheid voer gaan geven en niet tweemaal per dag maar beter is het dat 3 maal per dag te doen. Ik lees de app nogmaals door want ik vind zijn voorstel een beetje vreemd. Al 2 maanden weeg ik het voer keurig af, waarbij de leverancier mij heeft verteld dat hij al aan zijn maximale hoeveelheid per dag zit en dat doe ik 4 keer per dag, precies zoals ik uit het nazorgrapport van het ziekenhuis heb opgemaakt. Nu tweemaal zoveel lijkt me dus niet gezond. Ik app de chirurg met het verhaal dat ik hem 4 keer per dag 1,5 kilo geef en dat twee keer zoveel mij geen goed idee lijkt. Direct ontvang ik antwoord. Nee hij had het verkeerd begrepen ik mag nu alleen wat extra vezels gaan geven. Oef, had ik bijna een nieuwe koliek aanval veroorzaakt! De daaropvolgende dagen is de gretigheid waarmee sjaan op zijn voer aanvalt iets afgenomen waaruit ik opmaak dat hij minder honger heeft.

Samen met de ex, onmisbaar die man, maak ik een paddock van 4 x 4 meter zodat sjaan lekker naar buiten kan om zijn benen te strekken en even lekker te kunnen rollen. Het paard zit boordevol energie en staat de hele dag zijn vriendin te verleiden, dus ook zij moet naar buiten. De dag dat hij het zonlicht weer ziet is hij veranderd in een ander paard. Hij blaast zich op, brult en danst naast mij zijn weg naar buiten. Ik zie een ander paard, een paard dat wellicht al weken ziek is geweest voordat ik begreep wat er aan de hand was. Ik zet hem in zijn kleine paddock en geef hem extra eten. Hij straalt maar dat is een eigenschap die hij zijn hele leven al bezit. De daaropvolgende dagen gaat hij iedere dag even naar buiten in zijn kleine space, totdat ik voel dat hij niet langer in zijn beperkte ruimte moet blijven maar de hele bak als zijn bewegingsruimte krijgt. Hij rolt, hij rent en hij is blij. Niet alleen hij maar ook ik ben zo ontzettend blij dat hij deze tweede kans heeft gekregen.

Uiteindelijk is hij nu weer terug maar brengt zijn dagen door in een bak en in de stal en dat is geen leven voor een paard. Ik wil dat hij weer met zijn vrouw het land in kan. Dat hij weer paard kan zijn zoals het hoort. Maar nog steeds kan hij geen gras of hooi verdragen. Zijn voortanden zijn te lang waardoor zijn kiezen niet op elkaar sluiten. Dat zou geen probleem zijn als hij mens was geweest, genoeg tandartsen om dit op te lossen. Voor paarden ligt dit iets gecompliceerder dus rest mij een hele dure specialist te bellen uit Barcelona die hem misschien kan helpen en dat ga ik doen. Hij verdient het en ik ook