Quasi de tot
De zwarte hengst
Een ontembare zwarte hengst, daar droomde ik al jaren van. Ik was 8 jaar oud en samen met mijn paarden vriendin spaarde ik geld om een boek te kopen uit de zwarte hengst serie. Alex die een ontembare zwarte hengst bereed was ons grote voorbeeld dat wilden wij ook. We kochten alle boeken over de zwarte hengst maar daar stopte het niet. Er kwam de zoon van de hengst en de dochter en later ook de kleinkinderen. Het maakte niet uit, wij verslonden ze allemaal.
Mijn lief vertelde ik over mijn droom en omdat lief alles voor mij wil doen ging hij op zoek. Op een dag togen wij naar een huis ergens in ¨The middle of nowhere¨, waar een rijke man zou wonen die als hobby paarden verzamelde. Volgens de dierenarts van mijn lief bezat deze man ook zwarte arabieren en deze waren te koop. We kwamen uiteindelijk terecht in een prachtig gebied met glooiende groene weides en in mijn hoofd zag ik al een kudde zwarte paarden over de weides galopperen. Na lang zoeken vonden we een stal en zagen we ook enkele paarden. Daar moest het zijn en na het parkeren van de auto liepen lief en ik samen richting stallen. Daar viel mijn blik op 6 zwarte scharminkels. Eentje die nauwelijks kon lopen, een andere die niets zag en daarnaast waren het ook geen Arabische paarden. Ja ze zijn inderdaad zwart, zei mijn lief maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Lachend gingen we terug naar de auto en eigenlijk vond ik het wel prima want ik hoefde uiteindelijk helemaal geen zwarte hengst. Maar lief gaf niet op en bleef zoeken en op een zeker dag zagen we twee Arabische paarden in een weiland waarvan eentje zwart. Na enkele telefoontjes vonden we de eigenaar en voordat ik het wist, had lief het zwarte paardje voor mij gekocht. Dat ging me wat te snel dus ik vroeg hem het paardje eerst nog even te gaan bekijken van dichtbij. Het lieve dier bleek een kleine pony en alles behalve een statige zwarte hengst. Niet hetgeen dat ik zocht en ik drong erop aan dat lief afzag van zijn koop.
Een derde poging vond plaats op een heuse stoeterij op een uurtje rijden van ons huis. We troffen daar een aantal prachtige arabieren en hoewel er geen zwarte tussen stond viel mijn oog op een prachtige koffievos. Deze bleek een prijskaartje van 55.000 euro te hebben dus ook dat was geen optie.
De weken daarop bleef het stil en terwijl ik de zwarte hengst al uit mijn hoofd had gezet ontving ik een app van lief. 4 foto’s van een zwart Arabisch paard dat er op het eerste oog fantastisch uitzag. Wat denk je ervan schreef lief en ik wist het niet. Hoe groot is het dier? Vroeg ik en kunnen we gaan kijken. Kijken was lastig want het dier stond op 6 uur rijden van ons huis maar het paard had een schofthoogte van maar liefst 1.55. Het leek te mooi om waar te zijn want ook de prijs was acceptabel. Dat komt omdat de eigenaar geld nodig heeft was het commentaar van de bemiddelaar. Lief besloot het paard te kopen zonder het te gaan zien.
Het is begin juli, de dag dat mijn zwarte hengst thuis gaat komen. Inmiddels ben ik wel een beetje zenuwachtig en hoop ik dat het liefde op het eerste gezicht gaat zijn. De trailer komt na een lange rit aan bij de stallen van lief en als de klep opengaat komt daar een piepklein, heel fijn gebouwd paardje uit met een wit voetje. Het dier is zichtbaar over de kook, piept als een veulentje en springt alle kanten op. Ik vraag me direct af of ik niet veel te groot ben om op dit diertje te stappen. Het paardje hinnikt een paar keer en ik heb er vooral medelijden mee. We brengen het dier naar de stal en als hij daarin staat begint het als een gek van zijn ene been op het andere te wippen. Jeetje een wever dat belooft niets goeds. Lief is teleurgesteld over mijn gebrek aan enthousiasme en dat begrijp ik maar ik kan mijn eigen gevoel ook niet helemaal onderdrukken. Voorzichtig probeer ik het dier aan te halen maar dat lukt niet echt. Laat hem maar een tijdje met rust zeg ik en verlaat de stal.
De volgende dag besluit lief, zonder ervaring met hengsten, het paardje buiten te zetten. Dat duurt niet lang want in no-time neemt het dier een sprong en belandt in de moestuin waar hij vervolgens de hele boel onder schoffelt. Het paard gaat terug op stal waar hij wederom weer aan het weven slaat. Als ik zijn papier in handen krijg zie ik dat hij Conguito heet. Conguito is een zwart snoepje en ik vind het geen naam die past bij een Arabisch paard. Het dier is prachtig, Arabisch, zwart en temperamentvol, niet helemaal perfect want hij heeft een wit voetje en is iets te klein voor mij. Ik doop hem Quasi de Tot (bijna perfect). De dagen die volgen kalmeert het dier en blijkt een heel prettig karakter te hebben. Ik ga ervoor, ieder dier heeft recht op liefde. Mijn missie is om hem een fijn leven te geven en rijden, ach ja.