Pastora

Geduld is een schone zaak.

Vier jaar lang mocht ik genieten van mijn herdershond Roef. Een prachtdier, zowel zijn voorkomen als zijn karakter. Roef woonde al in deze masia maar toen zijn baasje ging verhuizen leek het haar beter om roef thuis te laten. In het huis waar hij als pub was komen wonen en waar hij gelukkig was. Dus Roef werd door mij opgenomen en dat vond ik geen straf. In mijn jeugd ben ik opgegroeid met Duitse herders en ik vind dit het mooiste ras dat er bestaat. Voor mij is een herder het toonbeeld van een echte hond.

Uiteindelijk kwam er een eind aan het leven met Roef. Toen hij bijna niet meer kon lopen hebben we hem in laten slapen en dat deed veel verdriet. Zelfs bij mijn ex die zegt niets met dieren te hebben. Nou zijn Gos en Roef altijd vijanden gebleven en moest ik hen gescheiden houden omdat er al menig keer enorme gevechten tussen de twee waren geweest. Gos vond het dus alleen maar prettig dat hij geen last meer had van concurrentie en ik moet zeggen dat het ook voor mij een stuk rustiger was. Toch wilde ik na een paar weken weer een nieuwe hond. Geen pub maar een oudere hond uit de opvang, die een zwaar leven achter de rug had en die ik nog en paar mooi jaren zou kunnen geven. Het moest ook een meisje worden, want dat macho gedrag van Gos, daar had ik wel een beetje genoeg van.

Mezelf kennende weet ik wat er gebeurt als ik naar een asiel ga. Ik zie al die zielige gevallen en ben dan in staat meerdere honden mee naar huis te nemen. Dat wilde ik echter pertinent niet. Twee honden is voldoende op een B&B. Ik vroeg een vriend, met veel liefde voor honden of hij er een voor me kon gaan uitzoeken maar die vond dat geen goed plan. ¨Je moet je eigen hond uitzoeken zei hij beslist¨. Vervolgens probeerde ik mijn ex voor het karretje te spannen maar die zei me dat ik dat zelf maar uit moest zoeken want een tweede hond was sowieso een belachelijk idee Hoe minder dieren hoe beter is zijn motto.

Dus ik bracht een bezoekje aan de website van een asiel in de buurt dat ik kende van de uitstapjes die Gos in het verleden maakte. Ik zocht op honden vanaf 8 jaar en kreeg 3 resultaten. En daar zag ik Pastora, een herder kruising van 9 jaar oud. Die gaat het worden bedacht ik me en ik belde het asiel met de vraag of ik zaterdag kon komen om haar te zien. En zo geschiedde. Mijn trouwe ex ging wel mee want ik vond het toch eng.

Aankomend bij het asiel zag ik een grote buiten ren en direct herkende ik haar, mijn pastora. Ik ging een klein kantoortje in en vertelde mijn verhaal en eindigde met de woorden, dus ik wil graag Pastora adopteren. De dame achter de balie zei me toch even binnen te gaan kijken want daar zaten de meest schattige puppy's. Dat wilde ik nou juist niet. Ik wilde een oude zielige hond. Maar Pastora had nogal wat problemen, zei ze en dat komt nooit meer goed. Ik was niet onder de indruk, heb genoeg ervaring met traumatische dieren en was er heilig van overtuigd dat het ook bij Pastora goed zou komen. “We zullen haar even gaan halen” zei ze. Maar dat even werd een half uur. Met drie man hebben ze haar uiteindelijk kunnen vangen en daar kwam ze, staart tussen haar benen en geen idee wat er nu van haar werd verwacht. “Of ik even met haar wilde gaan wandelen graag” Ja natuurlijk zei ik en het voelde als een test. Het jonge meisje dat me de vraag stelde, vertelde me hoe ik met Pastora om moest gaan. Ik moest tegen haar praten, haar aaien en als ze het eng vond, moest ik op mijn knieën gaan zitten. Ik vond het aandoenlijk en heb respect voor deze dames die dit geheel vrijwillig doen. Het nut zag ik er niet van in maar ik wilde in alles meewerken. Pastora ging aan de riem, keek even om en ik zag dat ze helemaal niet zat te wachten op een wandeling met mij. Ik liep keurig richting bos. Ik aaide haar en ging soms zowaar op mijn knieën zoals van me werd verwacht want ondertussen had ik ontdekt dat ik werd bespied door twee dames die zich achter een struik hadden verborgen.

Ik werd goed gekeurd en mocht haar adopteren. Vervolgens moest ik een hoop papierwerk invullen waarbij me duidelijk werd gemaakt dat Pastora eigendom zou blijven van het asiel. Mij allemaal best. Ze moest nog even blijven want er volgde nog een onderzoek naar haar gezondheid, de week daarop mocht ik ze komen halen. Dat deed ik en ik hees ze in de auto en nam haar mee naar huis. De hond kwispelde niet, vroeg geen aandacht en in mijn huis aangekomen trippelde ze het hele huis door en hield dit uren vol. Tot mijn grote ergernis want ik werd er bloed zenuwachtig van. Haar getrippel duurde uiteindelijk maar liefst 3 weken en uiteindelijk ontdekte ze haar mandje.

Even heb ik ook gedacht dat het niet meet goed zou komen met deze hond, ondanks alle ervaringen die ik heb gehad. Maar Pastora leerde vertrouwen, iedere dag een stukje meer. Gos heeft hier een groot aandeel in gehad, heeft haar geleerd dat de wereld een mooie plek is en dat niet alle mensen het slecht met haar voor hebben. Wat kan ik genieten als ze plots tegen me opspringt als we gaan lopen en als ze aandacht komt vragen door kopjes te geven. De katten zijn dol op haar en als ze eet dan smakt ze zo smakelijk dat ik er honger van krijg. Inmiddels weet ik ook waarom ze zo smakt, het arme dier heeft nauwelijks nog tanden. Maar ook dat lossen we op, we geven haar gewoon een baby potje zolang ze nog leeft.