Ouderdom komt met gebreken

Te oud?

Fris en fruitig ben ik opgestaan en loop ik de trap af naar de woonkamer. Vaag ruik ik een vieze lucht en het duurt niet Lang voordat ik een enorme hoop hondenpoep zie liggen in mijn woonkamer, niet op de tegels maar op de mat. De hoop heeft geen vaste vorm maar loopt langzaam in de plooien van de mat die vervolgens van beige naar donkerbruin verkleurt. De veroorzaker kijkt me met een wazige blik aan zonder zich er schuldig over te voelen. Ik daarentegen vloek en roep of hij dit voortaan buiten kan doen.

Mijn Gos is heel oud, hoe oud weet ik niet precies maar ik vond hem 15 jaar geleden en volgens de dierenarts was hij toen 2 tot 3 jaar oud. Opgeteld is hij dan 17 of 18 jaar. Er is geen schijntje meer over van de fitte, knappe zwarte hond. Zijn ogen hebben een blauwe waas en hij ziet er nauwelijks meer door. Hij is zo doof dat ik hem moet aanraken om zijn aandacht te krijgen waarbij hij telkens zo erg schrikt dat ik af en toe bang ben dat hij erin blijft. De laatste paar weken moet ik hem zo af en toe een zetje geven zodat hij kan opstaan. Zijn vacht is dof, zijn snuit is grijs. Knap is hij allang niet meer en fit evenmin.

Ik denk terug aan mijn Pastora die de laatste jaren van haar leven incontinent was. Haar deken in haar mand moest ik dagelijks wassen en als ze zich verplaatste, liet ze een spoor van urine achter. De oplossing dacht ik gevonden te hebben in een luier maar Pastora vond dat vreselijk en kwam niet meer van haar plaats waardoor de luier niet meer werd gebruikt. Wel stond er in iedere hoek van de kamer een emmer met water en chloor.

Ze kampte jarenlang met pijn in haar heup waarvoor ze zware medicatie kreeg. 3 jaar lang reed ik iedere week naar de dierenarts waar ik een recept kreeg waarmee ik vervolgens pillen ging halen bij de apotheek. Ook zij bleef rondwandelen totdat mijn dierenarts besloot geen recepten meer uit te schrijven waardoor Pastora te maken kreeg met heftige afkickverschijnselen en de prednison alleen niet meer toereikend was. Uiteindelijk was ze een zielig hoopje ellende en kwam een dierenarts haar in laten slapen. Ook Pastora was destijds 17 jaar oud.

Hoe Lang ga je door met een dier dat oud wordt?. Ik breek er nog steeds mijn hoofd over want ik heb daar geen antwoord op. Dat dit voor iedereen anders ligt, is ook duidelijk want velen hebben mij al gezegd dat ik te ver ga. Te ver voor mezelf of te ver voor het dier dat is dan de vraag. Natuurlijk vind ik al het extra werk lastig en vind ik het moeilijk om mensen te ontvangen in een huis dat inmiddels op een hondenkennel is gaan lijken. Dat ik steeds pillen moet halen en deze op gezette tijden moet geven, ook als mijn dag even wat anders loopt.

Dat mijn oude paard zonder tanden al vijf jaar op een rij 3 maal daags special voer moet eten, een karweitje dat mij 2 uur per dag kost en dat ik geen dag kan overslaan. Bovendien zit de leverancier van het voer op een uurtje rijden van mijn huis dus het halen is ook een klus. Dan heb ik het nog niet over de extra kosten die de medicijnen en het speciale voer met zich meebrengen.

Gos komt aan schuifelen. De zon schijnt en hij wil naar buiten en ik laat hem. Als hij even later binnenkomt, krijgt hij van mij een bord eten waarover ik vlees uit blik doe. Vlees uit blik, rotzooi en nooit gedacht dat ik dat ooit zou kopen maar de hond heeft nauwelijks nog tanden in zijn bek dus alleen brokken is voor hem niet meer te doen. Hij schrokt zijn bord naar binnen, schuifelt naar zijn mandje en doet een dutje. Uit het raam zie ik mijn paard in de wei staan, volop genietend van vers gras. Even hoef ik niet 3 keer per dag, maar slechts 1 keer extra voer te brengen. Het paard gaat in galop, zijn vacht is bruin van de modder waarin hij heeft liggen rollen en als hij na een rondje wei zijn vriend baldadig in zijn kont bijt weet ik dat hij gelukkig is. Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat zowel Gos als mijn paard nog steeds genieten van het leven en dat ik gewoon blijf doorgaan met voor hen te zorgen zolang mijn gevoel me dat ingeeft.