Mijn Gos († 07-02-23)

Ik ga je missen.

Mijn Gos is niet meer en ik ben zo triest. Ik zie nog zijn ogen als hij wordt afgevoerd naar buiten, want de dierenarts die hem komt laten inslapen weegt 200 kilo en kan niet bukken. Gos ligt in zijn mandje en weet niet wat hem overkomt. Dit gevoel had ik hem willen besparen, daarom belde ik iemand die naar huis kon komen. Was het nu het moment, ik wist het niet maar ik hoop uit heel mijn hart dat ik er goed aan heb gedaan want ik wist het niet.

Op internet zie ik een verhaal dat je een dierenarts kan raadplegen als je een dier wilt laten inslapen, die je kan helpen. Is het dan zo dat dit alleen in Nederland kan maar dat alle dierenartsen in Spanje dit deel van hun opleiding hebben gemist. Dat ze niets hebben met de eigenaar of het dier en gewoon komen aftikken.

Ik ben in de situatie dat ik omringd ben door oude dieren, Gos is een van de laatste en allemaal moest ik ze laten inslapen want vanzelf gaan gebeurt zelden. Inmiddels heb ik er een trauma aan overgehouden want het lijkt nooit vreedzaam te gaan.

Mijn Gos was al een tijdje slecht, ik moest hem overeind zetten en een paar dagen geleden jankte hij in de nacht en vond ik hem tot twee maal toe in zijn ontlasting. Voor mij is het geen probleem om zijn ontlasting op te ruimen maar ik wilde dit echt niet voor hem. Toen begon hij te klappertanden, zomaar uit het niets, ik denk dat hij toen pijn had. Gos had inmiddels de respectabele leeftijd van 18 bereikt en hij was op. Dus moest ik een beslissing nemen, alleen, want er is nooit iemand in mijn omgeving die mij kan helpen of die überhaupt begrijpt waar het om gaat. Het is maar een dier, zegt men dan, maar God snappen ze dan niet dat dieren zoveel oprechter zijn dan mensen, ik namelijk wel.

Moedig als ik wil zijn, maar niet ben, bel ik de dierenarts in de buurt. Een arts die al een paar keer bij mij is geweest, waar ik niet heel blij van word maar die in ieder geval naar mijn huis komt. De arts zegt me die dag te komen en het is 10 uur. Ik wacht, ga naar buiten en graaf een gat. Met een pikhouweel sla ik stukken in de grond die bezaaid is met stenen. Op het moment dat ik me bedenk dat het niet werkt en de tranen over mijn wangen stromen, sla ik nog harder en er is een kuil. Een paar uur later geen dierenarts en ik stuur een app om te vragen wanneer hij denkt te komen. Er komt geen enkele reactie en als het 5 uur is en de schemer komt, beslis ik dat het niet meer zal gaan gebeuren. Een hond begraven in het donker achter in het bos kan ik niet. Dan stuur ik een app aan de dierenarts en die antwoordt mij dat het geen probleem is want hij kan de hond gewoon in de container gooien dat doet hij altijd. Geschokt zeg ik hem dat ik de hond graag wil begraven en of hij misschien ook s´morgens kan komen. Ja hoor dat kan, hij zal er de volgende dag om 9 uur zijn.

We gaan nog een nacht in met Gos en ik geef hem die middag op tijd zijn eten en laat hem nog een paar keer buiten in de hoop dat hij s´nachts niet meer onrustig zal worden. We komen de nacht door, Gos heeft niet geroepen om hulp maar ik zie die morgen wel dat hij wederom een gevecht heeft gehad om op te staan uit zijn ontlasting. Even twijfel ik om de dierenarts af te zeggen en nog wat dagen door te tobben maar ik weet dat het uitstel is van executie

De volgende morgen ben ik onrustig, ik kus Gos tal van Keren op zijn kop en hij weet niet wat ik precies aan het doen ben. Zeus is niet te houden, rent het hele huis door en op een bepaald moment dirigeer ik hem naar zijn plaats. Het arme dier voelt van alles maar weet niet waar het over gaat. Het is 9 uur, geen dierenarts, 10 uur, nog niets, ook geen bericht. Gos ligt in zijn mandje te slapen nadat ik hem nog een bordje eten heb gegeven. Stilletjes hoop ik dat de dierenarts mij is vergeten. Half 11, er komt een app van de arts, hij had een spoedgeval maar is er binnen 3 kwartier. Mijn lijf begint te trillen. Ik hou het niet meer en kijk naar de hond. Ja, je kunt alles zelf en dat is zo. Ik kan zoveel, maar dit niet. Ik stuur een app naar mijn ex omdat ik niet meer weet naar wie ik het dan wel kan doen. Help me, ik kan dit niet. Ex komt maar de dierenarts niet. Uiteindelijk is het 1 uur en ik zie een sumoworstelaar in regen kimono het erf oplopen, gevolgd door een reuze vrouw met roze haar. Ze zeggen weinig maar vragen direct waar de hond is terwijl ze in de harde regen naar de buitentafel lopen. Ik wil dat hij in zijn mandje blijft zeg ik tegen ex die de regie overneemt. De sumoworstelaar komt binnen bukt en beseft dat zijn vetrollen hem belemmeren de hond te kunnen aanraken. Hij moet naar buiten. Gos wordt onhandig in zijn kleedje door ex en de dierenarts naar buiten gedragen en ik zie zijn angstige blik. Ik, de held, sta als verloren in de keuken te wachten op het sein dat hij er niet meer is. Het duurt 10 minuten en dan komt ex melden dat Gos is ingeslapen en dat de dierenarts hem mee zal nemen om hem bij zijn praktijk in de container te doen. Dat gaat niet gebeuren, schreeuw ik, de hond blijft hier. Verdwaasd kijkt de dikkerd me aan. Zijn assistente, de potige dame met haar roze ingestorte coupe, schrikt en druipt af.

We gaan gos begraven. In mijn bijzijn tilt ex Gos van de buitentafel waarbij urine over zijn armen loopt. De kop van gos kwakt alle kanten op en we lopen naar zijn graf. Niet diep genoeg zegt de ex die met het houweel opnieuw aan de gang gaat. Ik sta te huiveren in de stromende regen en probeer mijn ogen van mijn dode hond af te houden. Gos gaat in de kuil. Hij ligt op zijn vertrouwde manier. We bedekken hem met zand en stenen op een plekje naast onze roef.

Ik huil terwijl ik weet dat ik niet verdrietig mag zijn, ik heb alles voor hem gedaan, zelfs dit. Ex vraagt of ik koffie wil en ik schud mijn hoofd. Wijn? Zelfs dat niet, ik voel me misselijk en moet zorgen dat ik de dag doorkom. Gaat het ooit wennen? Nee nooit en even besluit ik niet meer aan dieren te beginnen maar ik weet uit ervaring dat dit mij nooit zal lukken.

Mijn lieve eigenwijze Gos, vergeten zal ik je nooit, in mijn hart leef je verder.