Mijn Black

Een grote liefde.

Black is niet meer en het heeft me tijden gekost om zijn verhaal op papier te zetten. Maar dat wil ik wel want hoewel hij niet lang in mijn leven was heeft hij een onuitwisbare herinnering achter gelaten. Ooit zei een kennis met heel veel liefde voor dieren tegen mij, je houdt van alle dieren maar sommige kruipen onder je huid dat begrijp ik beter als wie dan ook. Black kroop onder mijn huid.

Mijn lief van destijds had een hondenpension. Hij wist van mijn liefde voor herdershonden en stuurde me op een dag een video van een zwarte blaffende hond. Deze hond zoekt baas, iets voor jou? Was zijn begeleidende tekst. Het bleek te gaan om een Duitse herder waarvan de baas te weinig tijd voor hem had en dus een ander huis voor hem zocht. Nee, geen nieuwe hond voor mij. Mijn twee oude honden hielden me erg bezig en ik was me er steeds meer van bewust dat mijn dieren altijd mijn probleem waren als het ging om het opnieuw inrichten van mijn leven.

Er gingen dagen voorbij tot mijn lief met de hond het erf op kwam rijden. Als de deur van de auto opengaat, springt er een levenslustige hond uit die weinig weg heeft van de Duitse herders die ik in het verleden heb gehad. De hond kijkt niet naar mij maar gaat, waar ik al bang voor was, direct achter een van mijn katten aan. “Ik heb je toch gezegd dat ik niet op een nieuwe hond zit te wachten” bits ik naar mijn lief. Ja maar uuhhh hij is zo zielig en hij moet er even uit.

De daaropvolgende dagen ben ik oppas voor de hond. Een paar uur per dag is hij in mijn huis. Gos vind het geen goede actie en er vallen geregeld woorden tussen de twee. Gos heeft altijd problemen met aanpassen. Het valt me wel op dat de hond keurig is opgevoed, buiten het najagen van de katten doet hij werkelijk niets verkeerd. Als er geen stokken door de tuin vliegen of we naar de paarden gaan dan is hij ook rustig, zoals ik dat gewend ben van dit ras.

Op een dag besluit ik hem mee te nemen als ik ga hardlopen. Black volgt mij op 2 meter afstand, blaft niet als ik mensen passeer, komt direct als ik hem roep, ik word er blij van. We worden echte vrienden en uiteindelijk besluit ik hem te houden. Black heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij voornamelijk zwart is. Ik vind het een domme naam dus doopte hem Jack. 6 jaar was zijn naam Black dus Jack begreep het niet helemaal. We maakten er Black Jack van. Samen gingen we hardlopen, stokken gooien, naar de paarden, Black is de beste hond die ik ooit heb gehad. Een hond zoals ik altijd gewild heb, zo lief en met een onuitputtelijke energie. Black is een nieuwe grote liefde.

Het is zondagmorgen en als ik wil gaan rennen is Black niet enthousiast. Hij komt niet van zijn plek en ik besluit hem te laten. In de loop van de dag wordt het niet beter en ik begin me behoorlijk zorgen te maken. Die middag bel ik toch een dierenarts, ondanks dat het zondag is. Ik mag gelukkig komen en til mijn Black in de auto. De dierenarts voelt, kijkt, snapt er niets van en neemt uiteindelijk foto's. Daaruit blijkt dat Black een hartkwaal heeft. Daar krijg ik pillen voor en dan zal het beter gaan. Nog niet in de gaten hoe ernstig de situatie van Black eigenlijk is, ga ik naar huis en geef hem zijn pillen. Black gaat niet beter en er volgen nog 3 bezoeken aan de dierenarts waarbij tweemaal vocht uit zijn buik wordt gezogen. Bij mijn laatste bezoek zegt de dierenarts dat ik hem beter in kan laten slapen want het zal niet beter worden. Het valt rauw op mijn dak en ik zeg hem dat ik nog wat tijd nodig heb. Black gaat mee naar huis

De volgende dag heb ik het idee dat het beter met hem gaat. Hij begint wat rond te lopen, eet weer en drinkt. Mijn bezoek aan de arts stel ik nog even uit. 3 dagen later is Black terug, met meer energie dan ooit. Wel heeft hij een batterij dure medicijnen maar dat deert me niet. We pakken ons leven weer op, rennen iedere dag en waar ik ben is hij. Inmiddels heeft hij ook zijn weg gevonden in de omgang met mijn andere honden. Katten blijft wel een dingetje alleen met Loesje Poesje wordt hij goede vrienden.

Het is 3 maanden later als ik wil gaan lopen maar Black niet happig is om mee te gaan. Als ik een paar honderd meter van huis ben zie ik een doodzieke hond. Ik besluit om te draaien maar terug naar huis lopen kan hij nauwelijks meer. Foute boel besef ik mij en een uur later zitten we weer bij de dierenarts. Deze zegt me dat zijn hart weer een probleem geeft en ik krijg andere pillen. Black gaat mee naar huis waar hij moeizaam een plekje zoekt. Met de hoop dat hij weer gaat opknappen kom ik de dag door. De volgende morgen gaat het nog slechter met Black. Hij verplaatst zich nog net naar buiten maar eten wil hij niet meer en als ik water voor zijn neus zet drinkt hij voorzichtig een beetje. Ex zegt dat het niet goed gaat met de hond en dat het zijn tijd is. Typisch iets voor de ex denk ik maar ik weet diep in mijn hart dat hij gelijk heeft. Nog een paar uur kijk ik het aan en zie mijn Black alleen maar achteruitgaan.

Het weekeinde dient zich aan en de dierenarts heeft aangegeven dat ik maandag terug moet komen, nog 3 dagen in deze toestand is niet goed dus ik bel hem. Ja ik mag direct komen, ze begrijpen het. De dierenarts geeft aan dat het enige wat we kunnen doen is hem in te laten slapen. Ex is bij mij, zoals in iedere moeilijke situatie. Terwijl ik huil zegt hij dat het beter is als ik er niet bij ben. Dat kan ik ook niet, nadat ik een enorm trauma heb overgehouden aan het laten inslapen van een van mijn paarden. Ik laat Black achter terwijl ex zich over hem ontfermt. Zonder Black zitten we wat later in de auto. Ik huil, ben kapot van verdriet. Ex probeert me te troosten maar ik zit in mijn eigen wereld. Zo kort in mijn leven, maar zo intens. Steeds probeer ik te bedenken dat hij nog een paar fijne maanden heeft gehad. Het helpt niet en zelfs na al die maanden doet het nog steeds enorm veel pijn.

Black zit nog steeds onder mijn huid.