Rosa

Poes in de tuin

Er loopt een rood poesje dat hinkt op 3 pootjes in mijn tuin. Ze eet van het schaaltje kattenvoer dat ik op tafel heb gezet voor mijn andere katten, maar vlucht weg als ik naar haar toeloop. Jeetje weer een kat, hoe kom ik daar nu weer vanaf. Ik besluit niets te doen in de hoop dat de poes weer gaat vertrekken. Poes vertrekt niet en binnen twee dagen kan ik haar aaien en volgt ze mij als ik door de tuin loop. Het is haar pootje dat me zorgen baart.

2 weken later ligt ze nog steeds op mijn erf, eet brokjes, volgt mij en knort als ik haar aai.

Weg met die kreupele poes zegt ex, we hebben er genoeg. Hij heeft gelijk maar ze heeft gek genoeg het geluk dat ze kreupel is dus zomaar wegdoen dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Kreupel is uiteindelijk niet haar enige probleem. Mijn grote rode kater keurt haar geen blik waardig waardoor ik besef dat de poes zwanger is. Dat is niet fijn en dat wil ik al helemaal niet. Inmiddels realiseer ik me dat opnieuw iemand van het diertje af wilde en het bij mij in de tuin heeft gezet. Het is namelijk duidelijk een poes die onder de mensen is geweest.

Zet het maar bij de buurvrouw zegt de ex want zo doen ze het bij jou ook. Buurvrouw is ook dol op katten. Echt niet dat is niet eerlijk, maar daar hebben we de protectora voor leg ik hem uit. Protectoras zijn organisaties zoals asiels in Nederland die zich bezig houden met gevonden dieren. Ik zou haar wel willen houden maar een nest katten dat kan ik er niet bij hebben, dus de volgende dag grijp ik al mijn moed bij elkaar en stop mijn poes in een kenneltje. Ik rijd naar de protectora in Olot die ik al 2 weken eerder een mail stuurde, maar van wie ik nooit een reactie ontving. Mailen zijn ze hier niet zo dol op.

Mijn gevoel over hen is niet best dus ik rij met mijn jeep bijna het gesloten hek binnen als ik aankom. Twee beduusde dames komen aanlopen en als ik met mijn kenneltje en poes mijn verhaal doe, merk ik dat ze niet echt op de poes zitten te wachten. Een van de dames werpt een blik in het kenneltje en maakt de opmerking dat niemand op een kreupele kat zit te wachten. Ik moet het de baas maar vragen, een andere dame die in een ander dorp verblijft. Weer 3 kwartier in de auto zie ik niet zitten en ik verwacht dat ik daar ook nul op het rekest krijg. Kan ik dan misschien even kijken bij de honden vraag ik, want ik zoek een maatje voor mijn andere hond. Ook die vraag wordt niet erg enthousiast ontvangen. Ligt eraan wat ik zoek zeggen de dames mij. Nou in eerste instantie dacht ik aan een kleinere hond, zeg ik. Die hebben we niet is het antwoord. Ach zeg ik, misschien is dat ook niet belangrijk want ik moet gewoon op een hond vallen. Ik val voor honden met 3 oren of een halve neus, 3 poten of eentje met een misvormde kop, hoe zieliger hoe beter zullen we maar zeggen. Ik probeer aan te geven dat het mij niet uitmaakt hoe de hond eruit ziet. Die hebben we ook niet is het antwoord.

Mag ik dan misschien wel even kijken, vraag ik. Aarzelend neemt een van de dames me mee naar een bruine hond die zo blaft dat hij er schor van is. Blaft hij altijd zo? Vraag ik en dan zegt ze, ja hoor alle honden blaffen. Dan vraag ik naar een hond die gericht is op mensen en die niet weg gaat lopen. Alle honden lopen weg reageert ze weer, ik moet gewoon mijn terrein afzetten is haar advies. Ja hoor 17 hectare afzetten is haar oplossing. Oh u kunt ook een professionele trainer inhuren om uw hond op te voeden is haar volgende opmerking.

Ik voel me onbegrepen en ze geeft me het gevoel dat ik net mijn allereerste puppy in mijn leven aan het uitzoeken ben zonder te weten waar ik precies aan ga beginnen. Dat ik inmiddels al 15 honden in mijn leven heb geadopteerd laat ik maar even achterwege want ik vind haar ook niet aardig.

Met een kater haal ik mijn kenneltje met poes op en ben wederom teleurgesteld in de hulp die men mij biedt. Poes zit Keurig, zonder zeuren, in het kenneltje en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar aan haar lot over te laten. Het probleem moet worden opgelost en ik bel uit de auto mijn dierenarts en mag direct komen. Dat is niet altijd het geval maar Rosa heeft geluk. De receptioniste vraagt me mijn naam en vervolgens de naam van mijn poes. De poes heeft nog geen naam want ik heb haar gevonden, zeg ik haar. Maar we moeten een naam hebben om in het systeem te zetten zegt ze mij. Pfff, OK, ze heet Rosa dat bedenk ik mij omdat ze rood is. Het irriteert me en dan zeg ik, haal Roef, Pastora, Gos, Sully, Black, Noia en Tommy, maar uit uw systeem want die zijn dood. De receptioniste denkt dat dit een grap is dus doet niets behalve Rosa toevoegen. Ik ben volgens het systeem zelf inmiddels een opvanghuis aan het oprichten.

Bij de dierenarts leg ik de situatie uit. Weer een poes, die ik niet wil, wellicht zwanger, wat ik niet wil, waar moet ik ermee naartoe, kortom hoe los ik dit op. De dierenarts zegt me dat inderdaad niemand deze poes wil. Haar pootje is een fractuur van lang geleden, daar kan ze mee leven en na de echo blijkt ze zwanger van 6 kittens. En nu, vraag ik de jonge dame. Wat u wilt, zegt ze mij. We kunnen haar aborteren en steriliseren en dan mag ze mee naar huis. Dat aborteren vind ik nog wel een dingetje, maar wetende hoe men hier met jonge katjes omgaat, is de beslissing snel genomen. Ik laat de kittens weghalen en ze wordt gesteriliseerd. Het kan vandaag, Yes het is mijn dag, graag vandaag.

Later die middag haal ik mijn Rosa op. Het is een sterke poes met een enorme wil tot leven. Was Rosa zacht en afhankelijk, na twee dagen valt ze mijn hond aan en is totaal niet onder de indruk van de andere katten. Rosa heeft haar plek verovert in mijn huis.

Vanmorgen was ze weg. Ik riep haar maar kon haar niet vinden. Er is voer en er is een warme slaapplaats, maar Rosa mag gaan waar ze wil zijn. Ik heb haar geholpen met een nieuwe kans op leven en of dat bij mij is of op een andere plek, dat blijft haar eigen beslissing, ze is en blijft een poes en die gaan gewoon hun eigen weg.