B&B Dagboek
The funny Bunch.
In het begin van het seizoen bruis ik van de energie en heb ik zin om het mijn gasten naar de zin te maken. Of dit altijd lukt?
18 maart de dag van mijn eerste gasten, Amerikanen. 2,5 maand gesloten geweest, een miljoen plannen gemaakt maar slechts 20 procent daarvan werkelijk kunnen uitvoeren. Ik ben nog niet klaar voor gasten roept mijn hart waarop mijn hoofd zegt, maar ze hebben 8 maanden geleden geboekt en ze hebben hiernaar uitgekeken en daar gaan we.
Het regent, de plantjes zijn nog huiverig om uit hun schulp te kruipen en de wereld ziet er triest uit. Ik zie de auto omhoogkomen, veel te vroeg want het is net half 1 en mijn tijd voor een dagelijkse wandeling met de honden. Honden terug in het huis. Ik schud een slap handje en kijk in de ogen van een uitgebluste vrouw die niet de indruk schetst blij te zijn met haar uitje in mijn huis. Kom op, zegt de stem in mijn hoofd, het gaat niet over jou en ik laat ze de kamer zien. Geen commentaar, geen idee wanneer ze willen ontbijten, geen idee wat ze de komende dagen zullen gaan doen. Ze wachten op hun familie en daarmee is de conversatie gesloten. De familie, een ander echtpaar, komt gelukkig snel daarna en mijn hoop is gericht op een energiek koppel dat de boel wel een beetje zal opleuken. Vette pech, wederom mensen die de regen erg onaangenaam vinden en überhaupt de lol van het leven niet inzien.
Laat het los, roept de stem in mij weer, doe gewoon je ding. Ik vind een dergelijke energie toch lastig en ga mij dus direct weer uitsloven. Eten maakt altijd een hoop goed, tenminste in mijn beleving. Dus ik maak een cheese cake, bak ham kaasbroodjes, wetend dat er slechts een fractie van wordt gegeten en dat je er vrijwel nooit iets over hoort. Enfin aan mij zal het niet liggen. Lunchtijd, of ik een leuk restaurant weet. Met enthousiasme vertel ik over een nabijgelegen restaurant met goede prijzen. Of ik geen goedkopere adressen weet. Ja hoor, zoek het uit, er zijn er zat in Besalu, maar daar wil je niet zitten. Maar niet mijn probleem, ik laat het los.
Mijn eerste gasten in het nieuwe seizoen, ze mogen blij zijn dat ik nu de energie nog heb want ze merken niets aan mij. De verwarming is niet goed, zit vol lucht, lossen we op. Er is alleen Spaanse TV, ja natuurlijk want we zitten in Spanje. De zon schijnt niet, tja laat ik dat nou net niet in de hand hebben!
Tweede dag, ik ga nog harder, pluk met gevaar voor eigen leven (want ze staan op de meest onmogelijke plekken), in de regen wilde asperges. Leuk om hen te verrassen met verse producten uit de regio. Weer duik ik de keuken in om een wilde asperges taart te maken voor het ontbijt. Ik bak er een Italiaanse taart bij en troost me met het feit, als ze het niet lusten ik het zelf mag opeten. "Kunnen we ook om half 9 ontbijten?". Maar natuurlijk, ik heb niets te doen en de klant is koning. Wekker om 6 uur gezet, met trots mijn taarten neergezet en alle andere meuk die mij 1,5 uur kost om voor elkaar te krijgen en daar zat het gezelschap, wederom depressief te wezen.
Tijd voor vertrek, ik kan weer ademhalen. Of ze kunnen afrekenen. Ja natuurlijk dat kan altijd. "Graag per kaart." Ik heb überhaupt altijd moeilijkheden met afrekenen, weet niet waarom maar ik vind dat lastig en dan hebben we ook nog een nieuw pin apparaat. Nee ze hebben geen koffie of thee gehad, terwijl er 6 vuile kopjes in de gootsteen staan en ze de enige gasten zijn. Nee ze betalen alleen een fles wijn die ze hebben gedronken maar graag delen door 2 want we hebben er samen van genoten. Fooi, nou nee, we zitten hier toch niet in Amerika? Hartelijke groet, Ellen-Marie