Ibn Orashaan

Liefde op het eerste gezicht en voor de rest van je leven.

In mijn leven heb ik een aantal liefdes gehad, mannen van allerlei allooi en ook al waren er sommige van hen een behoorlijk aantal jaren in mijn leven, geen van hen waren blijvers. Je zou kunnen zeggen dat ik de liefde van mijn leven nog niet ben tegengekomen maar dat is niet het geval. Ik heb een hele grote liefde, bij hem was het liefde op het eerste gezicht en de liefde duurt inmiddels al 20 jaar.

Hij is groot en stoer, beweegt zich soepel, heeft een fantastische stem en de mooiste ogen die je je maar kunt voorstellen. Ook zijn karakter is met mij, een niet eenvoudige dame, de beste match ever. Stoer aan de buitenkant, een bikkel als het gaat om doorzetten, altijd positief gestemd en met een inlevingsvermogen waar ik jaloers op ben.Als geen ander voelt hij aan hoe mijn pet staat en hoe hij hierop kan anticiperen. We hebben al veel meegemaakt samen, mijn liefde en ik, en nog nooit, echt nooit heeft hij mij teleurgesteld.

Mijn grote liefde is een paard, een mannelijk paard dat onverwachts in mijn leven kwam. Op een trieste boerderij in België hoorde ik voor het eerst zijn stem. Ik kon hem niet zien want de box waarin hij was gestald bood geen mogelijkheid om naar binnen of buiten te kijken. Je mag hem er zelf uithalen, zei de man die angst had voor het dier en hem daardoor aan mij van de hand deed voor slechts een paar honderd euro. Zonder veel ervaring met paarden wilde ik mezelf niet laten kennen. Ik opende de stal, pakte hem aan het halster en leidde hem naar buiten. De angst in mij werd direct door hem gekopieerd en hij keek met zijn enorme ogen nerveus op mij neer. Onze ogen ontmoette elkaar en terwijl ik vastbesloten was hem op de trailer te lopen begreep hij dat en hij ging mee, zonder aarzeling, zonder protest. Daar is mijn liefde geboren voor dit fantastische dier.

Deze prachtige Arabische schimmelhengst kwam bij mij op stal. Een dekhengst op papier maar met weinig natuurlijke aanleg voor zijn vak. Dat hoefde van mij ook niet, hij hoefde eigenlijk helemaal niets behalve mijn maatje te zijn. Als ik hem in de bak los liet lopen genoot ik van zijn bewegingen en hoewel ik maar liefst 30 rijpaarden op stal had staan, de een nog mooier als de ander, wilde ik alleen hem. Echt zadelmak was hij niet en de dag dat ik hem voor het eerst het zadel oplegde, vergeet ik nooit. Hoezeer hij in paniek was en bijna in mijn nek kroop van angst. Maar hij is goed van vertrouwen en als ik met hem praat dan komt het goed. Binnen notime zat ik op zijn rug en ik voelde me de koning ter rijk. Ik op dit prachtige dier, ik die eigenlijk nog maar net kwam kijken als het ging om het rijden van een paard. Hij die mij dit keer vertrouwen gaf.

We namen les en op een bepaalde dag, toen we helemaal in balans waren, voelde het alsof ik zweefde. Ik wilde dat men ons zag, hoe fijn we het hadden samen. Als mijn liefde zijn dag niet had omdat hij zich niet lekker voelde of niet helemaal geconcentreerd was door het vrouwelijk schoon dat aan hem voorbijging, stopte ik met rijden en wachtte totdat we weer in vorm waren. Maar op een goede dag bleef ik voelen dat het niet lekker met hem ging. Hij bleef zijn best doen maar het voelde niet goed en de dierenarts constateerde een schouderontsteking. Mijn mooie liefde heeft veel mee maar het ontbreekt hem aan een goed lijf. Zijn voeten staan niet goed en zijn benen zijn niet sterk. Zijn karakter zorgt ervoor dat hij gaat maar zijn lichaam kan dit niet bijbenen. Uit respect voor hem stopte ik met de dressuur en het maakte me niet uit, mijn liefde werd niet minder. We maakten ritten langs het strand, door het bos, waar ik hem dan ook naartoe leidde, hij ging ervoor.

Mijn liefde zit in mijn lijf en ik wil nooit van hem scheiden, dus toen ik geen huis meer had en geen euro op de bank en weg wilde uit een relatie die mij veel ongeluk bracht, heb ik net zolang gewacht totdat ik een gratis stalling voor hem vond. Deze kreeg ik aangeboden en we zijn gevlucht. Het bleek een foute plek voor hem en ik kon hem maar af en toe bezoeken, maar hij bleef stralen. Er volgde een nieuwe verhuizing en ook daar vond hij zijn plek. Een nieuw leven in Spanje en natuurlijk ging hij mee.

Inmiddels ben ik alweer 10 jaar op een vaste plek, met hem en hij is oud geworden. Rijden doen we allang niet meer maar al breng ik maar 5 minuten per dag met hem door dan maakt mij dat vrolijk. Tot vorig jaar heb ik me altijd schuldig naar hem gevoeld. Ik vond dat ik hem tekort deed. We zijn goed en hij is blij met mij maar ik gunde hem een paardenvriendin. Voor als ik er niet ben en misschien wel voor de onderlinge paardentaal die ik als mens nooit helemaal zal kunnen begrijpen. Maar ik wilde geen veulens met mijn onzekere leven en dat weerhield mij ervan hem een maatje te geven. Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik op een bepaalde dag toch besloot dat hij dat toch een keer moest meemaken, een vrouw in zijn leven. Ik zette mijn oudere merrie in zijn wei en als een echte man ging hij haar direct het hof maken. Op een zeer respectvolle wijze en ik zag dat hij zelfs een keertje seks met haar mocht hebben. Dat was gelukkig eenmalig, de oude dame is dit wellicht niet zo goed bevallen. Van een veulen is het dus nooit gekomen. Maar het stel is tot op de dag van vandaag enorm verliefd en hij is meer paard dan hij ooit is geweest.

Nu is mijn leven op dit moment een puinhoop en ik weet niet waar het ons zal brengen. Ik heb altijd geroepen dat hij nog niet voor 10 miljoen uit mijn leven gaat en dat is de enige zekerheid die ik heb. Al moet ik in een tent in een weitje samen met hem dan doe ik dat. Onvoorwaardelijke liefde is het en hoewel ik het van een paard heb moeten leren ben ik oh zooo dankbaar dat ik het heb mogen meemaken in mijn leven.