Gos

"De vondeling"

Er wordt aangebeld door de gasten. Het echtpaar dat voor de deur staat vraagt of ik mijn hond even binnen kan doen want de twee dochters staan boven te wachten. Ze zijn als de dood voor de hond. Dan hebben we het over mijn Gos. De hond die juist gek is op gasten maar nog meer op de zon waar hij de hele dag van geniet. Hij ligt op het erf en ik roep hem. Een aantal keren want Gos heeft geen zin om binnen te komen. Uiteindelijk sluit ik de deur achter hem en mompel “Bang van gos, de zeikerds”. De hond die nu zo schattig de hele dag om het huis ligt. Die enthousiast de gasten welkom heet. Gek op kinderen, de perfecte hond voor een B&B. Maar dat is wel eens anders geweest.

Gos is een zwarte bastaard labrador die ik alweer jaren geleden op de weg heb gevonden. Ik bracht hem naar de dierenarts omdat hij gewond bleek, liet hem opereren en toen hij geen chip bleek te hebben, nam ik hem mee naar huis. Zijn naam betekent hond in het Catalaans en omdat dit het eerste woord is dat ik in deze taal leerde doopte ik de vondeling Gos

Vroeger dacht ik altijd dat er enorm veel verschil is tussen dieren en mensen en dat je dieren geen menselijke eigenschappen kunt toedichten. Daar ben ik van teruggekomen. In mijn tijd in mijn stoeterij kwam ik erachter dat paarden soms ook de voorkeur hebben voor partners van hetzelfde geslacht. Dat teven of goede moeders zijn of ronduit slechte en dat kippen familie als heel belangrijk ervaren waarbij de haan duidelijk de verantwoordelijkheid neemt voor zijn hennen. Allemaal zaken die toch echt overeenkomstig zijn met mensenlevens.

Zo kwam ik erachter dat mijn hond Gos lichtelijk autistisch is. Althans dat wil ik geloven om te begrijpen waarom hij de dingen doet zoals hij ze doet. Na een hele leven met honden heb ik er nog nooit eentje gehad zoals Gos

Razend intelligent is hij. Een snelle leerling. Rustig in huis, blaft nauwelijks. Omdat ik dacht dat deze hond veel liefde tekort was gekomen nam ik hem de eerste weken mee naar de slaapkamer. Toen ik een partner kreeg die dit niet zo op prijs stelde, gaf ik Gos de keuze om in zijn mand te blijven. Iets wat hij achteraf gezien veel prettiger vond want hij is vervolgens nooit meer op de slaapkamer geweest. Gos is sowieso niet van aanraken, heeft enorme behoefte aan zijn eigen "space" (iets dat ik dan weer heel goed begrijp)

Gos houdt ook van regelmaat. Gewend om 3 keer per dag uitgelaten te worden, zit hij vanaf een bepaalde tijd, keurig te wachten. Dat was heel prettig toen we nog in het dorp woonde en het noodzakelijk was om met de honden te gaan lopen. Inmiddels woon ik alweer 6 jaar op een masia met 18 hectare grond en is Gos de hele dag buiten. Hij heeft mij dus niet echt nodig om zijn behoefte te doen. Hij blijft echter wachten totdat ik aanstalten maak om te gaan lopen. Als ik dan het sein geef, vertrekt hij op zijn ronde zonder ook nog maar 1 keer om te kijken waar ik überhaupt blijf.Gelukkig houdt hij zich tegenwoordig wel netjes aan de ronde en ligt al lang en breed weer op het erf als ik thuiskom. In de zon, zoals altijd.

Dat was voorheen wel anders. Hij leeft in zijn eigen wereld. Niet de hond die lekker bij je op schoot kruipt en zeker niet het volgzame type. De eerste keer los koos hij direct het hazenpad om uren later weer ergens op te duiken. Er zouden nog velen keren volgen. Maar op zijn strooptocht sneuvelde er kippen en op een dag zelfs een grote geit en dat was niet langer acceptabel.

Wanhopig zoekend naar een oplossing heb ik van alles bedacht. Niets hielp, hij bleef weglopen en ik vond hem of hij kwam op eigen houtje terug want hij hield wel van mij. Zo komt hij me altijd bedanken na het eten en geeft hij kleine knabbeltjes in mijn hand als ik thuis kom. Toen hij er zelf voor koos dat het leven bij een buurvrouw leuker was, omdat hij daar vriendinnen had, werd hij door de buurvrouw geadopteerd. Het kostte mij enige moeite. Ik had het idee dat je een kind afstaat. Maar ik wilde het beste voor hem. Een maal per week kwam hij spontaan op visite. Hij bleef dan een uurtje of twee op het erf, at wat brokjes en vertrok weer. Terug naar zijn nieuwe huis. Het leek alsof hij even kwam controleren of alles goed met mij ging. Wellicht wil ik dat, als mens, ook gewoon graag geloven.

Maar ook in zijn nieuwe huis werd hij niet helemaal begrepen dus na verloop van tijd wilde de buurvrouw Gos niet meer. Ik nam hem terug. Wat heb ik met hem afgezien, hem vervloekt en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel eens stiekem spijt had van het feit dat ik hem in huis had genomen. Toen kwam pastora in ons leven, een geadopteerde hond van 10 jaar oud. Een type hond zoals ik dat kende. Onderdanig, volgzaam , afhankelijk en doodsbang. Eigenlijk het andere uiterste van mijn Gos. Hij zat dan ook niet echt op Pastora te wachten. Hij had haar niet nodig. Maar toen zag ik zijn bijzondere kant. Hoe moedig en tolerant hij is en hoe goed hij kan delen als je hem maar zijn eigen leven gunt. Hij is altijd zichzelf. Door hem leerde Pastora te vertrouwen, mij en de wereld om haar heen en vanaf dat moment ben ik nog meer van mijn Gos gaan houden.